Dwie prawdy

1. Dzisiejsza Ewangelia ukazuje spór, który Jezus toczy ze swoimi rodakami. Dlaczego wątpią w Jego misję, a nawet uważają Go za opętanego? Dlaczego usiłują Go zabić? Zasadniczy powód jest jeden – Bóstwo Jezusa Chrystusa. „Zanim Abraham stał się, Ja jestem” – mówi Pan. Nie da się mocniej wyrazić tej prawdy. Słowo „jestem” to imię Boga objawione Mojżeszowi. Jahwe znaczy „jestem”. Tego Imienia Bożego Żydzi nie wymawiali z szacunku dla Boga. A tymczasem Jezus odniósł je do siebie. Albo jest szalony, albo to prawda. Nie ma innej opcji. Jezus mówi jednocześnie o Ojcu, którego zna i który otacza Go chwałą. Jak to wszystko pojąć? W tym tekście Ewangelii rozbłyskują dwa fundamentalne dogmaty chrześcijańskiego credo: to prawda o Chrystusie, który jest człowiekiem i Bogiem, czyli łączy w swojej osobie naturę ludzka i boską. A druga prawda dotyczy istoty samego Boga, który jest jednością Trzech Osób: Ojca, Syna i Ducha. Dla wielu Żydów objawienie tych dwóch prawd okazało się zbyt trudne. Dlatego pytali „Kimże Ty siebie czynisz?” uznając Jezusa za szalonego bluźniercę.

2. „Porwali więc kamienie, aby rzucić w Niego”. Tym razem Jezus się ukrył, ale wkrótce Go dopadną i zabiją. Gdzie w tym wszystkim jestem ze swoją wiarą? Czy i w moim życiu nie pojawią się momenty, w których podnoszę bunt przeciwko Jezusowi? A może i we mnie pojawiają się wątpliwości? Wciąż musimy odnawiać w sobie obraz Boga wsłuchując się w nauczanie Jezusa. Tajemnica tożsamości Jezusa to klucz do chrześcijaństwa. Jeśli nie rozpoznaję w Nim Boga, to Jego nauka nie może mieć wielkiego znaczenia. Jeśli jednak Jego słowa są prawdą Bożą, to mają one moc dawania życia wiecznego. I warto je zachować najbardziej ze wszystkich ludzkich słów.

3. Bóg jest miłością. To wszystko tłumaczy. Dlatego stał się człowiekiem, aby zbudować z nami przyjaźń. Bóg jest miłością sam w sobie. Dlatego jest komunią Ojca, Syna i Ducha Świętego. Tam, we wnętrzu tej miłości, jest miejsce także dla mnie, tam uchronię się przed śmiercią.