Jezus kontynuuje swoją eschatologiczną przemowę. Po zapowiedzi zburzenia świątyni wymienia znaki, które będą towarzyszyć czasom ostatecznym: fałszywi Mesjasze, wojna i rewolucje, występujące przeciwko sobie narody, trzęsienia ziemi, głód, plagi i tajemnicze zjawiska na niebie. Ostatnim z wymienionych znaków jest prześladowanie. Ma ono dotknąć uczniów Chrystusa i to nawet z rąk najbliższych: rodziców, braci, krewnych i przyjaciół. W chwili próby nie mogą się poddać czy załamać. Ma to być dla nich okazja do świadczenia.

Zapowiadane przez Jezusa wydarzenia mają dramatyczny charakter. Są przejawem toczącej się walki między karmiącymi się grzechem a Bożym królestwem pokoju. To wszystko jednak „musi” się stać, bo przemijanie świata wpisane jest w plan zbawienia. Na pocieszenie Jezus obiecuje, że da wymowę i mądrość, której żaden z przeciwników nie będzie mógł się oprzeć. Nie trzeba więc się przygotowywać do obrony czy niepokoić o swoje bezpieczeństwo, a nawet życie. Wystarczy zaufać słowom pozdrowienia „pokój wam”.

Przyjaźń z Jezusem i kroczenie wyznaczoną przez Niego drogą nie jest łatwe. Często wymaga wyrzeczeń, cierpliwości, a nawet przeciwstawienia się bliskim. Taki wybór pozwala jednak ocalić życie, które nie kończy się tu na ziemi, a na doczesność i cierpienie patrzeć przez pryzmat wieczności. Jest to spojrzenie pełne nadziei, jak promień przebijający się przez ciemność. Źródłem tego światła jest jedynie Chrystus, a komunia z Nim daje gwarancję otrzymania życia wiecznego, nawet w przypadku śmierci fizycznej.