A liczny tłum chętnie Go słuchał… Trochę zazdroszczę, że się tego nie doświadczyło na żywo razem z nimi: ta cisza; ten określony tembr głosu; falująca intonacja; frazy, które wypowiadał szybciej i te bardziej spokojne; wędrujące po twarzach święte spojrzenie; zakładany co jakiś czas za prawe ucho opadający kosmyk włosów; nagły uśmiech wywołany lecącym w Jego stronę dzieckiem. 

Ale przecież Jezus mówi do nas cały czas. Mówi razem z Ojcem i Duchem. Piękna jest ta mowa, bo to Dobry Bóg, a nikt dobry nigdy nie będzie słowem zatruwał tylko umacniał, pocieszał, rozjaśniał ciemności, tłumaczył niezrozumiałe. Dobry Bóg to miliony dobrych słów. I tych zanotowanych w Biblii, a przez nas po dziś dzień odczytywanych, i tych, które zapisał we wspaniałym i pełnym majestatu stworzeniu: w łąkach, co się stroją trzodami; we wszystkim, co szlaki mórz przemierza; w cichym śniegu, którym prószy jak wełną; w gołąbce ukrytej w zagłębieniach skały; w zielonych pastwiskach i urwistych górach. 

Wszystko to Jego pełna dobroci mowa. Tylko nauczyć się jej słuchać. W spokoju i w zachwycie. Delektować się mową Jego potęgi – od zachodów Słońca, aż po delikatny blask Drogi Mlecznej, od śpiewu wilgi, po falującą ławicę ryb, od „jesteście ważniejsi niż wiele wróbli” aż po „tak Bóg umiłował świat, że dał swego Syna”, po „nazwałem Was przyjaciółmi”, po „jedzcie Ciało moje”.