„Pewien człowiek założył winnicę”. Dla nas współczesnych, mieszkańców Północy, założenie winnicy to hobby zapaleńców lub ekstrawagancja bogaczy. Dla słuchaczy Jezusa tymczasem, winnica był czymś niezwykle cennym, traktowanym niemal jak przyjaciel, bliski. Każdy posiadacz winnicy nie tylko więc starannie ją uprawiał, ale i otaczał murem, budował w niej wieżę, w której spał i czuwał, by winnica nie doznała uszczerbku ze strony dzikich zwierząt lub złych ludzi. Kiedy więc Bóg nazywa nas swoją winnicą (por. np. Iz 5, 1-7 „Pieśń o winnicy”), warto sobie uświadomić, że jesteśmy dla Niego kimś niezwykle bliskim i drogim, nad kim w dzień i w nocy czuwa, byśmy nie doznali żadnej szkody.

„Oddał winnicę rolnikom w dzierżawę”. Nie jesteśmy panami naszego życia. Otrzymaliśmy je tylko w dzierżawę („w leasing” – napisałby dzisiaj Ewangelista), po to aby Właścicielowi przyniosło plon obfity (chwałę). Niestety, ryzyko uznania za własność tego, co zostało nam tylko powierzone, dane, jest bardzo duże. „Moja żona”, ”mój mąż”, „moje dzieci” – mówimy. Moje? Od kiedy? Ci, którzy przywłaszczają sobie Bożą własność i pozostają głusi na Jego napomnienia, powinni baczyć, bo na końcu tej drogi czai się zabójstwo Syna (od „mój brzuch” do aborcji też jest bardzo blisko).

„Właściciel wytraci rolników, a winnicę odda innym”. Podziwiamy cierpliwość i dobroć Właściciela winnicy. Posyła tyle sług do niewdzięcznych rolników, a ci obijają ich i zabijają, nie ponosząc przy tym żadnych konsekwencji. Właściciel winnicy wciąż daje rolnikom szansę, wciąż czeka na ich refleksję, nawrócenie. Daremnie. Zabiją nawet Jego Syna! Dopiero wtedy przychodzi odpłata. Kto pozostaje głuchy na Boże miłosierdzie, musi liczyć się z Bożą sprawiedliwością.