Ewangelista Marek przedstawia Jezusa nauczającego tłumy. Niczym siewca hojnie rozrzuca słowo mówiące o królestwie Bożym. Jego los zależy jednak od miejsca, na które pada. Czasem trafia w pustkę, spotyka się z zatwardziałością i oporem. W wielu miejscach jednak przynosi obfity plon wśród tych, którzy nie tylko je słyszą, ale i słuchają. Do tej grupy z pewnością należą uczniowie Jezusa. Sami z siebie nie są w stanie zrozumieć objawianej przez Nauczyciela tajemnicy. Mają świadomość, że prawda o królestwie Bożym przekracza ludzką logikę, ale dzięki byciu z Jezusem i wierze mogą się do niej zbliżyć. Dlatego decydują się poprosić Mistrza o wyjaśnienie przypowieści o siewcy.

W odpowiedzi słyszą, że jest ona kluczem do zrozumienia i przyjęcia pozostałych nauk. Odsłania bowiem cztery postawy charakterystyczne dla słyszących słowo. Zgromadzeni na drodze to ludzie nie zainteresowani treścią i jej przyjęciem. Na gruncie skalistym słuchacze entuzjastycznie przyjmują słowo, które nie może się jednak zakorzenić z uwagi na wewnętrzną zatwardziałość. Trzecia grupa gubi je w natłoku innych spraw jak troski tego świata, ułuda bogactwa i inne żądze. Ostatni natomiast niczym żyzna ziemia wydają stosowny plon. Na tym wyjaśnienie się kończy. Jezus liczy bowiem, że uczniowie sami ocenią swoją odpowiedź na Jego nauczanie.

W tym samym celu Kościół przypomina tę przypowieść współczesnym chrześcijanom. Przedstawione w niej postawy nie muszą się odnosić do odrębnych kategorii ludzi, ale mogą być opisem tej samej osoby na różnych etapach życia. Słysząc słowo Boże na liturgii, ale i poza nią, nie zawsze pozwalamy mu zakorzenić się w żyznej glebie naszego serca. Bywa, że trafia w nim na ciernie, skały czy twardą drogę. Sami musimy więc uczciwie ocenić wewnętrzne przeszkody zamykające nas na przyjęcie prawdy o królestwie Bożym. Czas na „duchową radiografię”, która nie tylko pomoże poznać glebę naszego serca, ale i ją użyźnić.