Są ludzie, którzy pozornie wydają się szczęśliwi, a w gruncie rzeczy żyją w ciemnościach, bo są wewnętrznie rozbici i nie chcą zaakceptować autentycznych pragnień ich serca. W rzeczywistości wszystko zależy od tego, co uznajemy za nasz prawdziwy skarb i jak do niego podchodzimy. Jeśli nasz skarb jest ustanowiony z wielu rzeczy, ale nie ma w nim miejsca dla Boga, żyjemy w ciemnościach i nie możemy dostrzec światła. 
„Serce” to chyba najważniejsze określenie o charakterze antropologicznym w Biblii hebrajskiej, w której pojawia się ponad… 600 razy. Uznawano je za ośrodek emocji, uczuć, nastrojów i namiętności itd… Z sercem wiązano smutek, miłość, odwagę, lęk. Prośba o czyste serce była pragnieniem odnowionego, bardziej doskonałego sumienia. W sercu ludzie spotykali słowo Boże i nawracali się. 

Jezus znał oczywiście doskonale wszystkie te treści, jakie niosło ze sobą biblijne „serce”, mówiąc do swoich uczniów i nas wszystkich: „Gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje” (Mt 6, 21). Ewangelista Mateusz nie relacjonuje nam, jakie były reakcje uczniów na te słowa Chrystusa. Możemy przypuszczać, że każdy z nich miał trochę inne „serce” i trochę inny skarb, związane z ich osobistym doświadczeniem i podejściem do Chrystusa. Już po Jego zmartwychwstaniu i zesłaniu Ducha Świętego „serce” poszczególnych apostołów stawało się bogatsze, bo bardziej otwarte na Bożą inicjatywę.  

Co możemy powiedzieć o naszym „sercu” i naszym prawdziwym skarbie? Jeśli zdecydowaliśmy, aby uczynić z naszego życia ciągłe poszukiwanie Boga i Jego królestwa, światło się zapala nie tylko w nas i dla nas, ale także dla tych, którzy żyją obok nas. To my sami decydujemy każdego dnia, czego czy kogo mamy szukać.  

„Miej serce i patrzaj w serce!” – pisał nasz narodowy wieszcz, zachęcając do wewnętrznego spojrzenia w nasze „serce”, które jest jedyne, bo zawiera bogactwo naszych doświadczeń, których nie ma nikt inny. Dostrzegamy w nim z pewnością wiele naszych przeżyć, świadczących o tym, że jesteśmy w drodze i że zachęta z dzisiejszej Ewangelii jest ciągle aktualna: „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną” (Mt 6, 19). 
Każdego dnia nasze „serce” staje się bogatsze lub biedniejsze, bo każdy dzień przynosi nam wiele okazji, które albo pięknie wykorzystujemy, albo marnujemy. „Człowieka trzeba mierzyć miarą serca” – zwykł mawiać św. Jan Paweł II. Pamiętajmy o tej duchowej „mierze” dzisiaj i prośmy o wstawiennictwo naszego wielkiego świętego,  kiedy będziemy podejmować jakiekolwiek decyzje.