Liderzy parafialnego apostolatu nie są po to, by mnożyć modlitwy lecz po to, by zmieniać kulturę. Protest pobożności! Kto ośmiela się tak mówić? Ksiądz James Mallon, Szkot z urodzenia, którego rodzina przeniosła się w pewnej chwili do kanadyjskiego Halifaxu. On sam, w roku 1997, został księdzem. Dziś pełni funkcję proboszcza w odnowionej, dynamicznej, misyjnej parafii pod wezwaniem Matki Bożej z Guadalupe w Dartmouth. Duszpasterstwo w Kanadzie, z wielu powodów, to nie lada sztuka. Mimo to Mallon i jego ekipa udowodnili, że autentyczna wiara wciąż pociąga dusze, dla których dramat życia bez Boga w osamotnionym społeczeństwie jest brzemieniem nie do zniesienia. I że żywy Kościół to stanowczy argument dla świata, który za własną konstytucję wziął brutalną opozycję wobec chrześcijaństwa. Ksiądz James nie stosował nadzwyczajnych środków. Jak sam pisze, dobrał zdrową teologię do nowatorskiej metody rozkrzewiania wiary. Stopniowo budował inteligentną strukturę duszpasterską, zdolną do szybkiego kontaktu z człowiekiem w każdych okolicznościach zmiennej egzystencji: gdy zaskoczy go nowotwór, w żałobie, przed wyborem studiów albo stanu życia i tak dalej. Dało to wyczekiwany efekt przejścia od parafii podtrzymującej utarte struktury, do parafii misyjnej. Cały proces został opisany przez proboszcza w angielskojęzycznym bestsellerze pod tytułem: „Divine renovation. From a maintenance to a missional parish”. Kardynał Eijk, parafialny program księdza Jamesa Mallona z Dartmouth, zastosował następnie jako diecezjalny plan misyjnego działania dla całego Utrechtu w Holandii.

Strategiczna oś duszpasterska katolicyzmu z dawnych lat to kwestia: co zrobić, żeby ludzie chodzili do kościoła? Pozostaje ona dziś tak samo aktualna, jak pytanie: co zrobić, żeby Kościół doszedł do człowieka? Polaryzacja między obszarami wiary, a terytoriami obcego ewangelii świata jest dojmująca i wielu katolików wpędza w pokusę pietystycznej izolacji. Ludzie ochrzczeni uciekają w azyl świątyń, zamykają się w nich na długie godziny przebłagalnej modlitwy, kładzenia się krzyżem na podłogach kościołów czy ekspiacji. Tymczasem chrześcijanin musi mieć kolana zaprawione do klęcznika a stopy pewnie kroczące po areopagach współczesności. Musi zwracać pobożną twarz w stronę ołtarza Chrystusa i rozumne oblicze w stronę ołtarza kultury. Obecność katolików w przestrzeni publicznej to żaden przywilej lecz obowiązek chrzcielny i prawo wierzących.

W drugim rozdziale Dziejów Łukasz zapisuje rewolucyjną w istocie katechezę Piotra apostoła. Pierwszy papież zmienia w niej na dobre utarte myślenie faryzeuszy i nadaje nowe znaczenie biblijnemu słowu „daleko”. Starotestamentalni Hebrajczycy pojmowali je w sensie czasowym, jako łaskę szczególnego wybrania rozciągniętą wzdłuż na wszystkie pokolenia Izraela. Ale Piotr spogląda bardzo, bardzo daleko. Sięga poza granice narodu wybranego, aż do świata pogan (por. Dz 2, 39). Podobną zmianę myślenia przeżywa również pierwszy świadek zmartwychwstania. Maria Magdalena, stojąc u grobu i płacząc, musi aż dwukrotnie wykonać ruch, czyli wyjść poza limes własnego myślenia, obrócić się wokół osi swojego ciała i podnieść wzrok na Ogrodnika (por. J 20, 14; 16). Łatwo jest wdychać zapach kadzidła i zamykać oczy w modlitewnej ciszy. Trudno jest szukać śladów Boga gdzieś na nowych terytoriach.

Masz zapewne świadomość, że w tych czasach sprawa Chrystusa zaszła bardzo daleko. Wynagradzaj Bogu na modlitwie, by chwilę potem odważnie przekraczać misyjne granice. Nie będzie już zapewne tak, jak było. Będzie tylko lepiej.