Obraz Dobrego Pasterza był znany Izraelitom nie tylko z doświadczenia, ale także z kart Starego Testamentu. Dla żydów to sam Bóg jest Pasterzem swego ludu (Rdz 49,24; Ps 23; 80,1; Iz 40,11). Nawiązując do tego porównania Jezus przedstawia siebie jako Tego, który przychodzi od Boga, aby wypełnić obietnice proroków i oczekiwania ludu.

Świadectwem dobrego sprawowania tej funkcji jest zdaniem Chrystusa „oddawanie życia za owce” co pokazuje powtórzenie tego sformułowanie aż 5 razy. W ten sposób Syn Boży stawia siebie w opozycji do przywódców ludu, którzy powinni być pasterzami, a zachowywali się jak najemnicy. Nie tylko nie ryzykowali dla podopiecznych życia, ale nawet nie znali ich.

Użyty tu czasownik znać (gr. ginosko) oznacza pozostawanie w głębokiej relacji. Pojawia się on wielokrotnie w Biblii na określenie m. in. bliskości małżonków, która owocowała potomstwem, ale też przymierza między Bogiem a Jego ludem. Chrystus naśladując Ojca pokazuje, że ludzkość nie jest dla Niego anonimową trzodą, ale obiektem miłości aż po grób.

Nie ogranicza się jednak do narodu wybranego, ale obejmuje również pogan, którzy dopiero będą włączeni do wspólnoty wierzących. Jezus obala w ten sposób wszelkie podziały i zapowiada jedność, dla której jest gotów oddać życie. Czyni to w posłuszeństwie wobec Ojca, ale i całkowitej wolności. Nikt bowiem nie może zabrać życia Temu, który jest dawcą życia.

I choć owcom zawsze będzie towarzyszyło niebezpieczeństwo ze strony wilków i innych drapieżników, to jednak oddając się w opiekę Dobremu Pasterzowi, mogą być spokojne. Jego cel jest bowiem bardzo jasny - aby owce miały życie i miały je w obfitości. W wypełnianiu tej misji Chrystusowi mają pomagać Apostołowie i ich następcy.