Dzisiaj w Kościele celebrujemy ciszę. Potwierdza to starożytna homilia na Świętą i Wielką Sobotę: „Wielka cisza spowiła ziemię; wielka na niej cisza i pustka. Cisza wielka, bo król zasnął. Ziemia się przelękła i zamilkła, bo Bóg zasnął w ludzkim ciele, a zbudził tych, którzy spali od wieków”. Trwamy więc przy grobie Jezusa oczekując na tryumf życia nad śmiercią, łaski nad grzechem, wolności nad zniewoleniem, nadziei nad bezsensem.

Wieczorem – czyli w czasie należącym już do niedzieli – będziemy celebrować Wigilię Paschalną. Jest ona najważniejszą liturgią w ciągu roku. Dzieje stworzenia i zbawienia, aby na nowo połączyć niebo z ziemią i Boga z człowiekiem, spotkają się w czteroczęściowej symfonii: światła, słowa, chrztu i Eucharystii.

Dla zrozumienia i owocnego przeżycia Paschy Chrystusa – jego przejścia przez śmierć do życia, potrzebujemy odkrycia naszego indywidualnego i wspólnotowego Egiptu. Pascha ma bowiem także w nas się dokonać.

Starożytny hymn proklamowany w dzisiejszą noc jako pochwała paschalnej świecy symbolizującej Zmartwychwstałego Chrystusa zawiera szokujące słowa: „O, zaiste konieczny był grzech Adama, który został zgładzony śmiercią Chrystusa! O, szczęśliwa wina, skoro ją zgładził tak wielki Odkupiciel!”. Przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa więcej otrzymaliśmy niż straciliśmy przez grzech Adama. Niech udział w liturgii zaowocuje radością, kiedy znów w naszych świątyniach wybrzmi - ALLELUJA.